Chiny, prowincja Szantung
XIX/XX w.

W cesarskich Chinach haftowanie było – podobnie jak w dawnej Europie – ważnym elementem życia i pracy kobiet, zarówno z warstw wyższych, jak i z ludu. Uczono je haftu od najmłodszych lat, a umiejętności w tej dziedzinie stanowiły ważny atut panny na wydaniu, świadcząc o jej zdolnościach, pracowitości i cierpliwości.

Panny haftowały swoją wyprawę ślubną oraz prezenty dla przyszłego męża i jego rodziny. Żony i matki zdobiły buciki na krępowane „lotosowe stopy”, szlaki do wykańczania mankietów, czapeczki i śliniaczki dziecięce, sakiewki czy futerały na wachlarze, a także ozdoby do wnętrz. W monotonnym, ograniczonym do sfery domowej życiu kobiet był to jeden z nielicznych sposobów na wyrażenie artystycznej wyobraźni i gustu, a wspólna kreatywna praca zacieśniała więzy rodzinne i przyjacielskie. Szczególnie wyrafinowane stroje, rozbudowane dekoracje wnętrz rezydencji i świątyń były jednak wykonywane przez zawodowych hafciarzy i hafciarki na zlecenia elitarnej klienteli. Warsztaty takie istnieją do dziś, podczas gdy powszechna umiejętność haftowania, tak samo jak na Zachodzie, odchodzi w przeszłość.

Haftowano najczęściej nićmi jedwabnymi oraz metalizowanymi, czyli owijanymi złoconym papierem. Tradycyjne szpulki do nici, płaskie, przewężone pośrodku i zdobione rzeźbionymi wzorami, należą do charakterystycznych chińskich akcesoriów do robótek ręcznych.