O wystawie:

Początek XIX wieku. Izabela Czartoryska z dumą eksponuje w pierwszym polskim muzeum w Puławach „Damę z gronostajem”. Tak rozpoczyna się historia muzealnictwa nad Wisłą. A co by było, gdyby tuż obok płótna Leonarda da Vinci zawisła tybetańska tanka? Czy polska sztuka wyglądałaby dziś inaczej? Czy nasze spojrzenie na świat byłoby inne?

Muzealną opowieść o świecie determinują przedmioty. Zbiory gromadzone są przez zbieraczy o określonym guście, wiedzy i doświadczeniach. To decyzje pojedynczych osób wpływają na nasze wyobrażenie o rzeczywistości. Poznajemy wycinek świata, tworząc na jego podstawie obraz całości.

Wystawa czasowa „Muzeum? A po co?” stawia pytanie o to, czego nie ma. Narracją historyczną rządzi „brak”, czyli to, czego w niej nie uwzględniono. Możemy wypełniać te luki i tworzyć alternatywne historie.

Czego brakuje w muzeach, jakie znamy? Śladów dziejów kultur z Azji i Pacyfiku. Ich dzieł wśród europejskich obiektów. W pierwszej części wystawy popatrzymy na historię rozwoju nowożytnego muzealnictwa w Europie, gdzie dokonać możemy zabiegu „uzupełniania historii”. W „klasycznych” muzealnych gabinetach zobaczymy obiekty z Azji i Pacyfiku wypełniające „brak”. W Pokoju Interakcji przyjrzymy się doskonale nam znanym przedmiotom codziennego użytku wywodzącym się z kultur Azji i Pacyfiku. W części problemowej pochylimy się nad pytaniami, przed którymi na co dzień stają muzea – co i jak pokazywać na wystawach? czy opatrzyć to specjalnym komentarzem? Na koniec, wzorem renesansowych kolekcjonerów, oddamy się rozważaniom w Pokoju Kontemplacji.

Wystawa zachęca do odwrócenia perspektywy i postawieniu Europy w pozycji „reszty świata”. Skłania do refleksji na temat własnej historii i postawy wobec rzeczywistości.