Kolejny z cyklu, pokaz filmów dokumentalnych zrealizowany w Indiach przez Elżbietę Dziuk, Krzysztofa Renika i Macieja Zielonego.

Pierwszy z filmów, „Kathakali. Staroindyjska opowieść” jest poświęcony tradycji teatru, który narodził się i istnieje w stanie Kerala. Jego aktorzy posługują się tańcem, językiem gestu, mimiką i ruchem gałek oczu, a całość tworzy skodyfikowany język tego teatru. Autorzy dokumentu rejestrują przygotowania do spektaklu, techniki gry aktorskiej, układy taneczne.

Drugi dokument, „Grotowski w Bengalu„  jest  nie tylko opowieścią o samym Jerzym Grotowskim, lecz także o Bengalczykach i miejscach, w których reżyser pracował w 1980 roku. Światowi, współcześni artyście twórcy teatru uznawali go za jednego z największych reżyserów XX wieku i wielkiego reformatora teatru europejskiego.

„… Grotowski jest jednym z czterech wielkich reżyserów XX-wiecznego teatru Zachodu” Richard Schechner, teoretyk teatru

„od czasów Stanisławskiego nikt na świecie nie badał natury aktorstwa, jego znaczenia, jego procesów duchowo-fizyczno-emocjonalnych tak dogłębnie i całkowicie, jak Grotowski” Peter Brook, reżyser teatralny

Pod koniec lat 70.XX w. Jerzy Grotowski stworzył projekt „Teatr Źródeł”.  Nieoficjalnie prace nad nim rozpoczął w 1976 roku. W latach 1978-82  realizował go z międzynarodową grupą artystów z „różnych kontynentów, kultur i tradycji”.  Reżyser „badał techniki rytualne wywodzące się z różnych tradycji [które nazwał] źródłowymi.” „Pragnął zgłębiać działania, które „przywracają nas, źródłom życia, bezpośredniej, pierwszej jakby percepcji, organicznemu, źródłowemu doznawaniu życia, istnienia, obecności”.  W ramach „Teatru Źródeł” pracował  z twórcami w Bengalu Zachodnim (Indie). Grotowski był zafascynowany tamtejszymi artystami sztuki performansu – Baulami i teatrem.

[ Wszystkie cytaty pochodzą ze strony Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu].

Kustosz Karolina Krzywicka