Co miesiąc kuratorzy Muzeum Azji i Pacyfiku starannie wybierają jeden obiekt reprezentujący drugą część ekspozycji stałej Podróże na wschód, która obejmie obszary Azji Środkowo-Wschodniej, Południowej, Południowo-Wschodniej, Wschodniej oraz Oceanii. 

W marcu obiektem miesiąca jest bransoleta, która powstała w pierwszej połowie XIX wieku w Iranie. Wykonano ją z niewielkich płytek z kości zwierzęcej, prawdopodobnie bawolej. Na płytkach namalowane są cztery różne miniatury – dwie sceny figuralne i dwa motywy kwiatowo-geometryczne.

Mimo, że długość boku każdej z płytek wynosi zaledwie 3,7 cm, artyście, który wykonał miniatury udało się zmieścić w maleńkim kadrze złożone kompozycje. Uwagę zwracają precyzyjnie namalowane detale, np. drobne płatki kwiatów, wzory na tkaninach czy rysy twarzy jednej z postaci. Oko jest tutaj zaznaczone niezwykle cienką i precyzyjną kreską. Prawdopodobnie linię tę wykonano przy użyciu pędzla o pojedynczym włosie.

Możemy się domyślać, że dawniej wszystkie 5 postaci widocznych na miniaturach miało tak precyzyjnie namalowane oczy, nosy i usta. Dziś cztery postacie mają zupełnie gładkie twarze. Możliwe, że farby zostały w tych miejscach zdrapane pod wpływem wywodzącego się z islamu zakazu przedstawiania wizerunków ludzi. Tej teorii przeczy jednak pewien brak konsekwencji – gdyby twarze postaci usunięto celowo, dotyczyłoby to wszystkich pięciu, a nie tylko czterech wizerunków.

Druga teoria, która mogłaby wyjaśnić ubytek warstwy malarskiej, wiąże się z techniką wykonania. Możliwe, że malując wszystkie drobne elementy twarzy, artysta naniósł w tych miejscach grubszą warstwę farby. W efekcie te delikatnie wypukłe fragmenty miniatur były bardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne i wykruszyły się, kiedy bransoleta była użytkowana.

 

Audiodeksrypcja:

 

 

Bransoleta
autorstwo nieustalone
Iran, pierwsza połowa dziewiętnastego wieku
kość zwierzęca malowana gwaszem lub temperą i pokryta laką