Wadźra i dzwonek rytualny praktykujących wadźrajanę

Mongolia, 2. poł. XIX w.

mosiądz

odlew, cyzelowanie

MAP 9235, 9236

 

Z okazji buddyjskiego święta wesak (29 maja) upamiętniającego narodziny, oświecenie i śmierć Buddy, prezentujemy dwa najważniejsze rytualne przedmioty w tybetańskiej wadźrajanie, czyli najmłodszej odmianie buddyzmu, wyznawanej m.in. w Tybecie i Mongolii. Są to: berło duchowej mocy – wadźra i dzwon­ek. Używają ich zarówno mnisi i mniszki, jak i wierni, trzymając w trakcie rytuałów i modlitw wadźrę w prawej, a dzwonek w lewej dłoni. Wadźra symbolizuje współ­czucie, metodę skutecznego działania w propagowaniu religii buddyjskiej i męski aspekt buddyjskiego oświecenia, zaś dzwonek mądrość, pustkę (sanskr. śunjata) i żeń­ski aspekt oświecenia.

Wadźra wywodzi się z Indii, gdzie pierwotnie stanowiła atrybut Indry, hinduskiego boga burzy i wojny. W Tybecie jest atrybutem m.in. Adi-Buddy (Pierwotnego Buddy) Wadźradhary. Odmiana wadźry o pięciu złączonych z sobą bolcach symbolizuje pięciu Buddów określanych jako kosmiczni, albo transcendentalni.

Prezentowany dzwonek (sanskr. ghanta) jest zwieńczony połówką wadźry, poniżej której znajduje się główka Pradźńaparamity – bogini symbolizującej mądrość. Na kloszu osiem płatków lotosu (symbol mocy stwórczych) wypełniają sanskryckie sylaby – symbole ośmiu żeńskich bodhisattwów. Na ścianie płaszcza widnieje osiem symboli głównych bodhisattwów: lotosy, koło Dharmy, trzy klejnoty, miecz, etc.

Wadźrę i dzwonek można oglądać na żywo w holu głównym Muzeum, do 31 maja.